Me voy a permitir el lujo de colgar en este hilo unos versos del abuelo de un cofrade de esta taberna.
Escritos por
D. Manuel Fabeiro Gómez "Manolé" (1916-1992) del Libro
"Quechemare da saudade" escrito en 1953 publicado en 2010.


Cómo me hubiese gustado conocer a tan ilustre "personage"
Galego.
Mariñeiro de Muros
Mariñeiro: pau e vela
Ergueito a todo-los ventos;
Corazón de negra dorna,
Búsola, áncora e remos
Domador de cen cabalos,
Ardentía tés no peito
Para loitar a cotío
Con novos mares e ceos.
Os teus brazos son esqueiras
Por onde suben luceiros
Que nas noites de luar
Enfeitizados caeron.
No teu corpo mil camiños
Para mil raiolas de sol:
Una estrela xigantesca
Cara todas direiciós
Nos teus ollos lonxanías
-proes paxaron sen vó-
Sin portos onde acougar
O pano da túa voz.
Pau e vela, mariñeiro.
Castelán (castellano)
Marinero de Muros
Marinero: palo y vela
Erguido a todos los vientos;
Corazón de negra dorna,
Brújula, ancla y remos.
Domador de cien caballos,
“ardor” tienes en el pecho
Para luchar “a diario”
Con nuevos mares y cielos.
Tus brazos son escaleras
Por donde suben luceros
Que en las noches de “resplandor de la luna”
Hechizados calleron.
En tu cuerpo mil caminos
Para mil rayos de sol:
Una estrella gigantesca
Hacia todas las direcciones.
En tus ojos lejanías
-pobres pájaros sin vuelo-
Sin puertos donde “tranquilizarse” (espirutialmente)
El “timbre” de tu voz.
Sempre ergueito cara dios:
¡E muros vivindo sempre
Nos teus alalás de amor…!
Palo y vela, marinero
Siempre erguido hacia dios:
¡y muros viviendo siempre
En tus “alalás” de amor…!


