Travesia accidentada

[luisette]

Y, al final, aunque el Capitán ya la conoce...: su firma...


Na outra banda do mar constrúen o navío:
o martelar dos calafates resoa na mañá, e o saben
que están a construir a torre de cristal da miña infancia.
Non saben que cada peza, cada caderna maxistral
é unha peza do meu ser. Non saben
que no interior da quilla está a médula mesma
da miña espiña dorsal; que no galipote a quencer
está o perfume máxico da vida.

Que cando no remate ergan a vela, e a enxárcia
tremole vagarosamente no ar
será o meu corazón quen sinta o vento,
será o meu corazón.

De As torres no ar (1989)

Es un poema difícil, pero creo que se entiende... aún así, define a nuestro Capitán... gracias por la lección (podríamos brindar con ese orujo de A Rua...)